Karaçi'de ambulans şoförleri telefon gelmesini beklerken şekerleme yapıyor. Bu sessiz an, bir daha asla göremeyeceğimiz - her halükarda gerçek olmayan - trafik kazalarının, boğulmaların veya cinayetlerin olduğu yerlere yaptığı müdahalelerin acımasızlığıyla tezat oluşturuyor. Burada olduğu gibi, şiddet ve talihsizlik gösterisi yalnızca kelimelerle, rüyalarda ya da bir TV şovu için yeniden kurgulanarak var olur. Sahte kan, ama gerçek acı. Ambulans şoförlerininki her gün ölümle karşı karşıya kalıyor, sınırları herkesin eğlencesi için acımasızca yeniden üretilen kurbanlarınki ve nihayet, üyelerini köprüden atlamaya veya ailelerini zehirlemeye teşvik eden bir toplumunki. Bu ekran dışı, Shehrzad Maher'in uyguladığı güçlü yansımayı sulandırıyor ve bu sekanslar aracılığıyla, geçirgen sınırları kalıcı olarak aşılan hafıza ve kurguya, travmalara ve büyülenmeye karşı bir diyalektik inşa ediyor. İster bir ambulansın yeniden boyanması, ister bir haberden esinlenilen bir sahnenin provası olsun, ritüellere dikkat...